Gryfów Śląski - miasto położone na Pogórzu Izerskim

Nie wiadomo kiedy dokładnie założono miasto ponieważ żaden z dokumentów wiarygodnie ukazujący czas założenia miasta się nie zachował. Przyjęte jest, że w 1242 książę śląski Bolesław Rogatka miał nadać Gryfowowi prawa miejskie. 23 sierpnia 1354 Bolko II książę świdnicko–jaworski nadał miastu szereg praw, które sporządzone zostały na podstawie prawa lwóweckiego.

Gryfowa nie ominęły zniszczenia wojen husyckich, które nękały miasto w latach 1427-1431. XV wiek nie oszczędzał Gryfowa, a szereg klęsk które nękały miasto powodowały spadek liczby ludności do zaledwie 12 osób. Następne stulecie to okres dynamicznego rozwoju miasta, głownie dzięki rodzinie Schaffgotschów oraz produkcji i handlu płótnem lnianym[6]. Byli oni właścicielami Gryfowa i okolicznych miejscowości. W 1524 mieszczanie gryfowscy wznieśli okazały ratusz – symbol bogactwa miasta, oraz dwa kramy sąsiadujące z nim: solny i mięsny. Od 1525 w mieście odbywały się nabożeństwa ewangelickie. Pierwszym kaznodzieją protestanckim był od 1530 Jakub Steinbrecher[6]. Wybudowano także winiarnię, a w 1542 podwyższono dzwonnicę. Pierwszy młyn powstał w 1544 z nakazu Hansa Schaffgotscha, a wraz z bratem Krzysztofem za Bramą Jeleniogórską postawili szpital. Rok 1562 to zawieszenie dzwonu odlanego przez lwóweckich ludwisarzy, a w 1581 gryfowski ratusz zyskał jedno piętro więcej. W późniejszym okresie (1589) wybudowano pierwszą w mieście aptekę. Po wojnie trzydziestoletniej, w 1654, wszystkie kościoły zostały zwrócone katolikom, a ponieważ cesarz nie pozwolił na budowę świątyń protestanckich na swoich ziemiach, mieszkańcy miasta chodzili na nabożeństwa do kościoła granicznego w Wieży Dolnej, leżącej na obszarze Łużyc Górnych.

Kontakty handlowe, które zapoczątkował gryfowski burmistrz Hans Rother zapewniły na długi czas dobrobyt miastu dzięki wymianie handlowej m.in. z Holandią, Augsburgiem i Lipskiem. Po zajęciu miasta przez Prusy, w 1742 powstała szkoła ewangelicka. W czasie wojny siedmioletniej, w 1757, miasto zostało złupione przez wojska austriackie[8]. W 1764 gryfowskie zakłady uruchomiły produkcję adamaszku lnianego i tkanin. Okres wojen napoleońskich i Wiosny Ludów nie wpłynął na osłabienie znaczenia gospodarczego miasta. Rok 1783 przyniósł bolesną stratę dla Gryfowa – spłonęło praktycznie całe miasto. Spłonęły słodownia, browar, budynki parafialne i ponad 120 kamienic miejskich.

Ożywienie miasta spowodowało doprowadzenie kolei i uruchomienie połączeń kolejowych z Jelenią Górą i Zgorzelcem (1865), Lwówkiem Śląskim (1884), Mirskiem (1885) i Świeradowem-Zdrojem (1909). Gryfów Śląski w 1927 posiadał najnowszą centralę telefoniczną firmy Siemens. Miejska Kasa Oszczędności w Gryfowie w latach 1919-1924 emitowała banknoty i monety gryfowskie. W 1929 pożar strawił wieżę ratuszową, która została odbudowana jako konstrukcja żelbetową. W latach 70. XX w. zlikwidowano linię kolejową do Lwówka Śląskiego, a w latach 90. do Świeradowa-Zdroju.

źródło: wikipedia.org

Zobacz również:
Strona internetowa miasta Gryfów Śląski